Het verhaal van Daphne
- Verhaal bewoner
03/04/2018
Waarom ben je naar Leidsche Rijn verhuisd?
Als theatermaker was ik verbonden aan Beyond, het Gemeentelijke programma voor Kunst in de Openbare Ruimte in Leidsche Rijn. Hiervoor ontwikkelde ik het personage Vicky Vinex. Als Vicky schreef ik columns over Leidsche Rijn en had ik een internet-stripserie op de website van Beyond. Ik kwam hiervoor regelmatig naar Leidsche Rijn en was direct gefascineerd door de ruimte die daar was. Niet alleen de fysieke ruimte maar ook de ruimte om nieuwe concepten en structuren te ontwikkelen.
Omdat ik als Vicky over LR schreef, leek het mij een logische stap om er te gaan wonen. Ik heb bijna mijn hele leven in Utrecht gewoond en in de binnenstad waren we al een tijd op zoek naar een nieuw huis. In LR was er volop keuze. Vanaf dat moment ging ik meer en meer in LR werken. Toen ik een hier een opera maakte in de Paperdome leerde ik Joost de Groot als producent kennen. Hij woonde ook in LR. We besloten Via Vinex op te richten, een organisatie die culturele projecten ontwikkelde voor dit nieuwe stadsdeel. Van een speelfilm met jongeren tot een Romeinse camping, van een buurtkaasfondue tot opera. Ik voelde mij direct in mijn element in LR.
In 2009 startte ik De Vrijstaat; een kunstwerkplaats voor Kinderen in een oude boerderij die nu aan het Berlijnplein grenst. Ik heb de omgeving zien transformeren van een landelijk buitengebied tot een Nieuwe Stad. Om te wonen en te werken in een gebied dat zo ingrijpend transformeert, dat inspireert mij. Het is een plek waar het oude en het nieuwe zich constant met elkaar verhouden, waar je met je neus vooraan staat als het gaat over het vormgeven van de toekomst. En een plek waar ik met De Vrijstaat een bijdrage kan leveren aan de verankering van kunst en cultuur in mijn eigen woonomgeving.
Wat is je eerste herinnering aan je (nieuwe) buren?
Met de eerste bewoners hadden we in ‘ons rijtje’ veel contact met elkaar. Dat vond ik erg gezellig. We dronken wijn bij elkaar in de tuin, bespraken onze kinderen bij de koffie en wipten makkelijk bij elkaar langs als we iets nodig hadden. We waren niet alleen buren maar ook vrienden. Inmiddels woont er niemand meer van de eerste generatie en hebben we als buren geen contact meer. Ik weet niet hoe ze heten of wat ze doen, we leven allemaal langs elkaar heen. Iedereen zit nu ook in een verschillende leeftijdsfase, gepensioneerden, een jong stel dat net hun eerste huis heeft gekocht, een gezin of zoals wij, waar de kinderen alweer het huis uit zijn of gaan. Dan deel je wellicht ook minder dan toen we hier met allemaal jonge gezinnen zaten. Kinderen zorgen vaak ook voor een samenhang. Zij zijn het cement van een wijk.
